☂️ Zawał U Psa Jak Wygląda

Spis treści:1. Urazy nagłe i przeciążeniowe2. Szybka reakcja to podstawa!3. Objawy urazów u psów trenujących4. Urazy stawow5. Urazy konkretnych struktur tkanek miękkich6. Urazy mechaniczne7. Wybrane najczęstsze urazy psów pracujących i trenujących:8. Urazy łap przednich9. Urazy łap tylnych10. Groźne przegrzanie11. Co sport to inny uraz12. Profilaktyka Rosnąca popularność psich sportów powoduje konieczność przyjrzenia się bliżej tematyce dbania o dobrą formę fizyczną i zdrowie naszych sportowców. Organizm psa ma ogromne zdolności regeneracji i dostosowywania się do obciążeń, ale nie jest niezniszczalny. Przeciążenia, kontuzje i urazy to coś, co spędza sen z powiek niejednemu przewodnikowi psa sportowego czy pracującego. Oczywiście najlepiej zapobiegać takim problemom, jednak nie zawsze jest to możliwe. Wtedy warto mieć świadomość, co może przydarzyć się naszemu psu i jakie objawy powinny nas zaniepokoić, a docelowo również – jak może wyglądać proces leczenia i regeneracji, żeby nasz sportowiec mógł znów cieszyć się treningami. URAZY NAGŁE I PRZECIĄŻENIOWE Słowo „uraz” najczęściej kojarzy nam się z nagłym wypadkiem, w wyniku którego dochodzi do uszkodzenia ciała. Chciałabym wyjaśnić Wam, że nie zawsze sytuacja wygląda tak dramatycznie, a objawy są tak ewidentne. Urazy możemy w uproszczeniu podzielić na nagłe i przeciążeniowe. W przypadku urazu nagłego rzeczywiście bodziec, który działa chwilowo na tkankę, jest zbyt silny w stosunku do jej wytrzymałości i dochodzi do uszkodzenia struktury tkanki, która wcześniej mogła być całkowicie zdrowa (np. złamanie kości czy zerwanie więzadła). Natomiast w przypadku urazu przeciążeniowego nie musi dojść do jednostkowej, skrajnie niebezpiecznej sytuacji. Tkanka może przez dłuższy czas być wystawiona na obciążenia, które po prostu się kumulują, osłabiają jej wytrzymałość czy upośledzają jej funkcję. W tym wypadku po pierwsze proces chorobowy toczy się przez dłuższy czas, ale bardzo często na poziomie, który nie daje ewidentnych objawów, np. w postaci kulawizny czy niechęci do treningu. Po drugie pies może przyzwyczaić się do dyskomfortu i dlatego nie wykazuje wyraźnych objawów. Taki uraz bywa często bardzo trudny do zdiagnozowania i mimo początkowo mniejszej skali problemu może doprowadzić np. do poważnych zmian zwyrodnieniowych w stawie, które będą towarzyszyć naszemu psu przez resztę życia. SZYBKA REAKCJA TO PODSTAWA! Często popełniane błędy treningowe oraz przetrenowanie prowadzą do urazów. Niektóre z nich wymagają natychmiastowej interwencji chirurgicznej czy ortopedycznej, w przypadku innych wystarczy ograniczenie ruchu i podanie odpowiednich leków przeciwzapalnych. Nigdy jednak nie lekceważ żadnych symptomów mogących świadczyć o kontuzji! Często się zdarza, że po treningu czy zawodach pies kuleje, właściciel zwleka z wizytą u lekarza, a po kilku dniach, kiedy zwierzak przestaje kuleć, zapomina o problemie. Za jakiś czas uraz się powtarza. Opiekun może pomyśleć, że to przeforsowanie czy zmęczenie, a najczęściej kończy się to trudnymi do wyleczenia zmianami przewlekłymi i zwyrodnieniowymi, które są następstwem zwłoki w leczeniu. Dlatego jeśli zauważymy kulawiznę u psa sportowego, od razu powinniśmy zgłosić się do ortopedy. Lekarz, stosując metody obrazowe (USG, RTG, TK, RMI) oraz przeprowadzając badanie ortopedyczne, postara się pomóc psu, aby jak najszybciej wrócił do formy fizycznej sprzed wypadku. Pamiętaj też, że często niezbędna jest rehabilitacja. Tutaj skorzystać możemy z usług psiego fizjoterapeuty. OBJAWY URAZÓW U PSÓW TRENUJĄCYCH Psy trenujące są nauczone ignorować wiele czynników rozpraszających, potrafią bez problemu pracować przy innych psach, niezależnie od pogody, podłoża, pory dnia, w hałasie i przy interesujących zapachach. Niestety potrafią też ból i dyskomfort traktować jak rozpraszacze, czyli… ignorować je w trakcie treningu czy realnej pracy. To naszym obowiązkiem jest obserwacja naszego psa i reagowanie na najmniejsze objawy dyskomfortu również (a może przede wszystkim) poza treningami! Do najczęstszych objawów kontuzji u psów trenujących zaliczyć możemy: – spadek jakości pracy – niedokładne wykonywanie znanych ćwiczeń, mniejsze możliwości fizyczne (np. zrzucanie tyczek podczas treningu agility czy większa liczba niezłapanych dysków podczas treningu dogfrisbee); – większą frustrację podczas treningu – pies zaczyna się spieszyć, wokalizuje podczas ćwiczeń, jego pobudzenie jest wyższe niż zwykle; – spadek szybkości wykonywania ćwiczeń; – kulawiznę bądź sztywność „na zimno”, czyli po odpoczynku – pies unika używania danej kończyny, włóczy ją tylko przez kilka kroków po wstaniu z posłania; – niechęć do dotyku określonej części ciała; – nierówne umięśnienie kończyn; – nierówny poziom starcia pazurów przy prawej i lewej kończynie; – niechęć do wskakiwania do samochodu, klatki czy na kanapę po treningu; – zmianę ruchu – mniejszy zakres ruchu kończyn, pies porusza się innym chodem lub używa tylko jednej kończyny wiodącej w galopie niezależnie od kierunku ruchu. Jeśli pies odmawia uczestnictwa w treningu, odchodzi od pracy lub podczas ćwiczeń pojawia się kulawizna, to oznaka, że stan czworonoga jest bardzo poważny! Oczywiście w okresie gojenia się i leczenia urazów bezwzględnie przeciwwskazane są treningi sportowe, więc po zauważeniu jakichkolwiek niepokojących objawów natychmiast wycofujemy psa z czynnego treningu i stosujemy ograniczenie ruchu, np. tylko do spacerów na smyczy. URAZY STAWOW Grupą kontuzji, którą stosunkowo łatwo zdiagnozować, są urazy dotykające konkretnego stawu: zwichnięcia, skręcenia, przeciążenia, stłuczenia. Najczęściej dotyczą one stawów dystalnych (bardziej oddalonych od centrum ciała), jak np. stawy międzypaliczkowe, skokowe, nadgarstkowe. Z reguły wiążą się z ewidentną kulawizną danej kończyny, często po odpoczynku (nawet kilka godzin po treningu). Objawiają się ze stanem zapalnym w stawie i zwiększoną ilością płynu, a więc często widoczny jest wyraźny obrzęk oraz zwiększona ciepłota tej okolicy. W badaniu manualnym zauważalny też jest wyraźny dyskomfort przy próbie wykonywania fizjologicznych dla danego stawu ruchów (np. bardzo bolesne jest zgięcie nadgarstka). Jeśli strukturalnie w danym stawie nie ma żadnych zmian (np. zmiany zwyrodnieniowej, dysplazji), to z reguły leczenie przebiega sprawnie (4-8 tygodni) i pies wraca do pełnej sprawności. URAZY KONKRETNYCH STRUKTUR TKANEK MIĘKKICH W przypadku takich urazów często diagnostyka jest trudniejsza. Mimo że dana struktura (np. mięsień czy ścięgno) bierze udział w ruchach danego stawu, to sam staw nie musi być bolesny czy obrzęknięty. Przykładem może tu być ścięgno mięśnia dwugłowego ramienia, które często jest przeciążone i zajęte stanem zapalnym, ale objawy nie dotyczą całego stawu ramiennego. Dodatkową trudnością jest dostępność diagnostyki obrazowej przy takich urazach, ponieważ zdjęcia RTG często nie są wystarczające. Przy miejscowych urazach tkanek miękkich najczęściej wykonuje się USG narządu ruchu lub rezonans magnetyczny (MRI). Jeśli jest to uraz przeciążeniowy, to bardzo często nie objawia się ewidentną kulawizną. Pierwszym objawem bywa zmniejszony zakres ruchu w stawie, gdzie pracuje dana struktura, lub bolesność przy miejscowej palpacji (dotyku) podczas badania manualnego. Leczenie bywa bardzo długotrwałe, a problem niestety często ma tendencję do nawracania. Osobną grupą wśród takich urazów są zerwania więzadeł, najczęściej więzadła krzyżowego doczaszkowego w kolanie (CCL). Tutaj silna kulawizna, wokalizacja, nawet całkowite zaprzestanie obciążania danej kończyny (pies porusza się na trzech łapach) może wystąpić już w trakcie wysiłku, bezpośrednio w momencie zerwania włókien więzadła. W takim przypadku praktycznie niezbędna jest interwencja chirurgiczna, czyli operacja, która pozwoli na ustabilizowanie stawu kolanowego. Więzadła mają niestety dużo gorszą zdolność regeneracji i gojenia się niż ścięgna czy same mięśnie, dlatego bardzo często już przy częściowym naderwaniu należy zdecydować się na zabieg operacyjny. URAZY MECHANICZNE Stosunkowo najmniej groźną w skutkach grupą urazów są wszelkie urazy mechaniczne polegające z reguły na przerwaniu ciągłości tkanek powierzchniowych. Najczęściej zdarzają się uszkodzenia opuszek oraz złamania lub wyrwania pazurów. Jeśli dojdzie do niewielkiego otarcia czy zranienia, należy skaleczone miejsce zdezynfekować i dla ochrony założyć psu specjalny bucik. Do urazów mechanicznych należą również przecięcia skóry w innych obszarach ciała i stłuczenia, które objawiają się krwiakiem w danej okolicy. Jeśli oprócz mechanicznego uszkodzenia nie doszło do żadnych towarzyszących urazów, a uszkodzenie jest powierzchowne (dotyczy tylko skóry, a nie np. ścięgien), to leczenie jest dość krótkie i pies szybko może wrócić do aktywności. W przypadku takich urazów to, o co warto zadbać, to blizna! Zrosty, zgrubienia, ograniczenia ruchomości skórno-powięziowej mogą niestety powodować kompensacje w innych częściach ciała, pomimo swojego niegroźnego wyglądu z zewnątrz. W przypadku takich incydentów często konieczne jest mimo wszystko włączenie do leczenia farmakologii, żeby zapobiegać np. bakteryjnym zakażeniom rany. Jeśli rana nadaje się do zszycia, niezbędna będzie też prosta interwencja chirurgiczna. WYBRANE NAJCZĘSTSZE URAZY PSÓW PRACUJĄCYCH I TRENUJĄCYCH: – mechaniczne uszkodzenia pazurów i łap; – zerwania więzadła krzyżowego doczaszkowego (CCL); – zwichnięcia, skręcenia stawów nadgarstkowych i skokowych; – problemy przeciążeniowe (prowadzące do tendinopatii) ścięgien mięśnia dwugłowego ramienia, nadgrzebieniowego, biodrowo-lędźwiowego; – skręcenia, zwichnięcia stawów międzypaliczkowych; – stany zapalne stawów o podłożu przeciążeniowym (np. staw kolanowy, biodrowy). Urazy łap przednich Do najczęstszych uszkodzeń kończyny piersiowej należą przede wszystkim: urazy barku, zapalenie pochewki ścięgna mięśnia dwugłowego ramiennego, przykurcz mięśnia podgrzebieniowego i mineralizacja kaletki podścięgnowej. Ponadto pojawić się mogą: miopatia mięśnia obłego mniejszego, przyśrodkowa niestabilność stawu ramiennego oraz uszkodzenie przyczepu mięśnia nadgrzebieniowego. Urazy łap tylnych Do urazów kończyn miedniczych należy zaliczyć przede wszystkim zwyrodnienia stawów biodrowych, kolanowych oraz stępu, które występują niezwykle często. Inne urazy to: uszkodzenie mięśnia biodrowo-lędźwiowego, zerwanie mięśnia podkolanowego oraz brzuchatego łydki, zwichnięcie ścięgna mięśnia zginacza powierzchownego palców oraz znane wszystkim zerwanie ścięgna Achillesa. GROŹNE PRZEGRZANIE W ciepłe dni może dojść do udaru cieplnego oraz przegrzania się psa. Jeżeli zawody odbywają się w upale, tym bardziej musimy być na to wyczuleni. Pamiętajmy o pojeniu pupila świeżą i chłodną wodą oraz o zapewnianiu mu jak najczęściej schronienia w cieniu. Treningi w skwarny dzień należy ograniczyć do niezbędnego minimum i pozwolić się psu ochłodzić między seriami ćwiczeń. Jeżeli to nie poskutkuje i zauważysz u psiaka pierwsze objawy udaru, zakończ trening lub wycofaj się z zawodów. W tej sytuacji chwilowe schłodzenie psa jest niewystarczające, by kontynuował wyczerpujący wysiłek fizyczny. Powinniśmy wręcz skorzystać z pomocy weterynarza CO SPORT TO INNY URAZ W zależności od tego, jaki psi sport uprawia nasz pupil, narażony jest na inne kontuzje. I tak u chartów wyścigowych można zaobserwować chorobę zwyrodnieniową nadgarstka, u norowców – zapalenie pochewki ścięgna mięśnia odwodziciela długiego palca, u psów uprawiających agility czy flyball – naciągnięcie ścięgna zginacza łokciowego nadgarstka. Psy uprawiające agility w około 58% doznają urazów w trakcie zawodów. Najczęściej dochodzi do przeciążenia kończyny przedniej. Pies uprawiający tę dyscyplinę sportu podczas wyskoku zazwyczaj ląduje na tej samej łapie, a dopiero później dostawia drugą. Obciążanie kończyn powoduje więc często uszkodzenie barku. U psów trenujących flyball podczas uderzenia łapami w wyrzutnię piłek dochodzi do kontuzji nadgarstków. Równie częste są urazy stawu stępu, który obciążony jest podczas nawracania. Psy myśliwskie doznają natomiast urazów mechanicznych naskórka. Pojawiają się u nich rany kłute i szarpane. Ponadto zdarzają się również niewielkie kontuzje kończyn. Badania przeprowadzone w Wielkiej Brytanii wykazały, że prawie 50% trenujących psów myśliwskich wymaga interwencji weterynaryjnej. Oczywiście nie powinno to zniechęcać do uprawiania sportu! Daje on psu ogromną radość i pozwala zachować świetną kondycję, a przy odpowiedzialnym podejściu opiekuna kontuzji da się uniknąć lub szybko ją wyleczyć. PROFILAKTYKA Najlepszą profilaktyką urazów u psów trenujących jest doskonałe przygotowanie fizyczne do obciążeń treningowych oraz progresywne ich dokładanie. Dodatkowo należy zadbać o odpowiednia rozgrzewkę oraz cool-down, które pozwalają organizmowi przystosować się do samych ćwiczeń oraz wyciszyć organizm po ich zakończeniu. Pamiętajmy też o sprawdzeniu miejsca, w którym trenujemy, żeby nie narażać psa np. na lądowanie w dołku w trawie czy pracę na śliskiej nawierzchni. Pomocne mogą okazać się regularne wizyty u fizjoterapeuty, który będzie w stanie na wczesnym etapie wskazać miejsca w ciele psa, które mogą być przeciążone. Uważajmy również na przetrenowanie! Przetrenowany organizm jest dużo bardziej podatny na urazy, ponieważ zaburzone są procesy regeneracji. Mądre planowanie sesji treningowych, przerwa regeneracyjna w trakcie roku oraz dbałość o odpowiednią jakość odpoczynku to obowiązek każdego opiekuna psa trenującego, również jeśli jest to trening amatorski. Uprawianie sportu to nie tylko zabawa − trzeba mieć tego świadomość, planując treningi. Brak odpowiedniego przygotowania, przeforsowanie psa i bagatelizowanie oznak kontuzji mogą skutkować poważnymi dolegliwościami. Musimy pamiętać o odpowiedzialności, jaka na nas spoczywa, i zrobić wszystko, by zdrowie trenującego zwierzaka nie było zagrożone. Paula Gumińska, psi fizjoterapeuta

^{Bartosz Domagała. Stan przedzawałowy jest potocznym określeniem na niestabilną dławicę piersiową, czyli chorobę spowodowaną niedokrwieniem mięśnia serca. Jest to moment, w którym do serca dostarczana jest za mała ilość krwi, co powoduje zaburzenia w jego funkcjonowaniu. Część odnośników w artykule to linki afiliacyjne.} ^{Przez aktualizacja dnia 18:57 Przyczyny choroby addisona u psa nie są znane, a objay mogą być bardzo różnorodne i niejednoznaczne. Dlatego nie bez powodu mówi się, że choroba Addisona to doskonały naśladowca innych chorób. Mimo poważnych, często zagrażających życiu psa objawów, w wielu przypadkach udaje się ustabilizować stan pupila. Warunkiem jest postawienie diagnozy na czas i wdrożenie leczenia. Jak się leczy niedoczynność kory nadnerczy u psa i jak wygląda życie czworonoga po postawieniu diagnozy? Choroba Addisona u psa – co to jest? Choroba Addisona, inaczej niedoczynność kory nadnerczy, to schorzenie endokrynologiczne, które jest konsekwencją niedoboru hormonów produkowanych i uwalnianych przez nadnercza. Skutkiem tego jest zachwianie gospodarki hormonalnej w organizmie psa, ponieważ kora nadnerczy nie produkuje i nie uwalnia wystarczającej ilości glikokortykosteroidów i mineralokortykosteroidów, a to wiąże się z zaburzeniami metabolicznymi, które doprowadzają do pojawienia się szeregu objawów. Schorzenie to występuje rzadko u psów i prawie nigdy u kotów. Choroba Addisona u psa – przyczyny Trudno jest jednoznacznie określić, co doprowadza do powstania choroby. W wielu przypadkach, mimo podjętej próby zdiagnozowania przyczyny schorzenia, nie udaje się tego ustalić. Wiadomo, że ze względu na mechanizm powstawania można wyróżnić: pierwotną niedoczynność kory nadnerczy, wtórną niedoczynność kory nadnerczy, atypową niedoczynność kory nadnerczy, jatrogenną niedoczynność nadnerczy. Pierwotna niedoczynność kory nadnerczy Mechanizmy, które doprowadzają do pierwotnej niedoczynności kory nadnerczy nie zostały jeszcze dokładnie poznane. Ustalono, że podłoże choroby w wielu przypadkach jest autoimmunologiczne. Oznacza to, że organizm psa w wyniku reakcji nadwrażliwości atakuje swoje własne komórki nadnerczy, kierując przeciwko nim przeciwciała, których zadaniem jest niszczenie enzymów odpowiadających za produkcję hormonów. Inne możliwe przyczyny, które mogą doprowadzić do pierwotnej niedoczynności kory nadnerczy to: nowotwory nadnerczy, niektóre choroby zakaźne (np. gruźlica), zaburzenia metaboliczne (np. amyloidoza), zawał nadnerczy, zakrzepica tętnic, wady wrodzone, komplikacje pooperacyjne. Wtórna niedoczynność kory nadnerczy u psa Do wtórnej niedoczynności kory nadnerczy dochodzi wtedy, gdy praca przysadki mózgowej i podwzgórza zostaje zaburzona. Dochodzi do tego na skutek procesów nowotworowych przysadki, zawału przysadki lub na skutek przyjmowania glikokortykosterydów. Atypowa niedoczynność kory nadnerczy u psa Uszkodzeniu ulegają jedynie te komórki, które odpowiadają za produkcję glikokortykosterydów. Przyczyny, które doprowadzają do takiej sytuacji są takie same, jak w przypadku pierwotnej niedoczynności nadnerczy. Jatrogenna niedoczynność nadnerczy u psa Dochodzi do niej zazwyczaj na skutek przyjmowania leków, które mają leczyć zespół Cushinga. Nadnercza produkują wówczas za dużo hormonów, ale skutkiem działania leków może być efekt odwrotny – niedobór hormonów nadnerczy na skutek zniszczenia kory. Mowa wówczas o tzw. jatrogennej chorobie Addisona. Choroba Addisona u psa – objawy Doberman to jedna z ras psów narażonych na chorobę Addisona ©Shutterstock Schorzenie to rozwija się powoli. Pierwsze objawy mogą być niezauważalne nawet dla najbardziej zatroskanych opiekunów. To choroba przewlekła, a objawy stopniowo narastają dopiero po jakimś czasie (w ciągu kilku miesięcy lub kilku tygodni). Możliwe jest także spontaniczne ustąpienie objawów na okres kilku dni-tygodni lub nawet miesięcy. Niestety, objawy w końcu nawracają, a okres bezobjawowy wprowadza tylko opiekunów w błąd i utrudnia postawienie diagnozy. Szacuje się, że objawy niedoboru hormonów nadnerczy pojawiają się dopiero wtedy, gdy około 90% tego gruczołu zostanie zniszczone, a nawet wtedy są mało specyficzne. Pies może być bardziej ospały i apatyczny. Może nie być zainteresowany zabawą, na spacerach może być mało aktywny i może mieć mniejszy apetyt. Czasem chorobie towarzyszą biegunka lub wymioty. Masa ciała czworonoga może też spadać. W ciężkich przypadkach pies może mieć drgawki, epizody omdlenia, objawy wstrząsu hipowolemicznego czy drżenia mięśni. Może też cierpieć na zaburzenia pracy serca i poważne zaburzenia układu pokarmowego, czego skutkiem są zaburzenia wchłaniania i odwodnienie organizmu. Pupil może więcej pić i oddawać często duże ilości moczu, może mieć trudności w poruszaniu się, a jego sierść może stać się matowa, skłonna do wypadania, mimo stosowania pielęgnacji i pełnowartościowej diety. Objawy choroby Addisona u psa są bardzo zróżnicowane, przez co utrudniają zdiagnozowanie tej jednostki chorobowej przez specjalistę. Nie bez powodu mówi się, że to schorzenie jest doskonałym naśladowcą wielu różnych chorób. Objawy niedoczynności nadnerczy u psa mają różne nasilenie w zależności od tego, czy czworonóg jest zestresowany, czy przebył uraz w niedalekiej przeszłości i czy był narażony na jakiś wysiłek. Przełom nadnerczowy u psa – co to jest? Przełom nadnerczowy to stan, który stanowi zagrożenie nie tylko dla zdrowia pupila, ale też dla jego życia. Organizm psa nie produkuje i nie uwalnia wystarczającej ilości hormonów, co zaburza podstawowe funkcje życiowe. Dochodzi do zapaści naczyniowej, pojawiają się też objawy wstrząsu. Doprowadza to do zaburzeń elektrolitowych: hiperkaliemii lub hiponatremii. Objawy przełomu nadnerczowego u psa: apatia, ospałość, zaleganie, blade błony śluzowe, obniżona temperatura ciała psa, niskie ciśnienie krwi, zaburzenie pracy serca, utrata świadomości, odwodnienie, śmierć. W takiej sytuacji pies wymaga natychmiastowej pomocy weterynaryjnej. Przełom nadnerczowy u psów może wystąpić nagle, ale czasem może też nastąpić po wystąpieniu objawów ze strony układu pokarmowego (biegunka czy wymioty). Choroba Addisona u psa – predyspozycje rasowe Choroba może wystąpić zarówno u zwierząt młodych, dorosłych, jak i tych w podeszłym wieku. Schorzenie najczęściej zdiagnozuje się u zwierząt niekastrowanych w wieku 4-6 lat. Zauważono, że choroba Addisona występuje częściej u psów ras dużych, ale niektóre rasy psów miniaturowych lub małych także są bardziej predysponowane do wystąpienia objawów choroby. Rasy psów, u których choroba Addisona jest częściej diagnozowana niż u innych to między innymi: nowofunland, labrador, rottweiler, doberman, sznaucer olbrzymi, wyżeł niemiecki, west highland white terrier, pekińczyk, pudel. Choroba Addisona u psa – diagnostyka Rozpoznanie choroby Addiskona u psa jedynie na podstawie wywiadu z opiekunem oraz na podstawie badania klinicznego jest niemożliwe, i wymaga przeprowadzenia badań dodatkowych. W badaniu morfologicznym krwi można zaobserwować limfocytozę, eozynofilozę i anemię nieregeneratywną. Badanie krwi może też wykazać hiponatremię, hipochloremię i hiperkaliemię. Stężenie mocznika, fosforanów i kreatyniny może być podwyższone. Badanie USG może wykazać nieprawidłowości w strukturze nadnerczy oraz wykazać nieprawidłowości w budowie i pracy serca. Rezonans mózgu zaleca się zwierzętom, u których podejrzewa się wtórną niedoczynność kory nadnerczy np. na skutek nowotworu przysadki mózgowej. Chcąc potwierdzić chorobę Addisona stosuje się zazwyczaj test stymulacji ACTH, test aktywności ACTH oraz badanie stężenia kortyzolu i aldosteronu. Choroba Addisona u psa – leczenie ©Shutterstock Leczenie choroby Addisona u psa polega na suplementacji hormonów, które nadnercza produkują i uwalniają w niedostatecznej ilości oraz na łagodzeniu objawów, które wystąpiły na skutek niedoboru tych hormonów. Należy na wstępie zaznaczyć, że prawie wszystkie psy wymagają podawania leków do końca ich życia, ponieważ schorzenia nie można wyleczyć. Leczenie pierwotnej niedoczynności nadnerczy u psa polega na podawaniu czworonogowi zarówno glikokortykosteroidów, jak i mineralokortykosteroidów. W przypadku stwierdzenia wtórnej niedoczynności nadnerczy u psa podaje się jedynie glikokortykosteroidy. Dawka leków zależy od wielu czynników, między innymi od wieku czworonoga i od nasilenia jego objawów. Lekarz weterynarii zawsze stara się ustalić najniższą dawkę leków, które będą wykazywały efekt leczniczy. Hormony podaje się zazwyczaj dwa razy dziennie, co 12 godzin, ale nie zawsze. Zależy to od rodzaju leków, które twój pies potrzebuje i od metody leczenia, którą zaproponował lekarz weterynarii. Terapia choroby Addisona u psa zawsze rozpoczyna się od ustabilizowania funkcji życiowych czworonoga. W przypadku znacznego odwodnienia lub objawów wstrząsu hipowolemicznego psu podaje się płyny drogą dożylną. Zwierzęta mogą też wymagać podania glukozy lub dwuwęglanu sodu, by wyrównać stężenie elektrolitów i glukozy we krwi. W leczeniu choroby Addisona kluczowa jest systematyczność i dokładność. Leki należy zwierzętom podawać o określonych godzinach i trzeba się upewnić, czy pupil na pewno zjadł tabletki, które np. można ukryć w jedzeniu. Choroba Addisona u psa – rokowania Schorzenie bardzo trudno jest zdiagnozować, ale jeśli lekarzowi weterynarii się to uda na czas i opiekun zwierzęcia będzie w stanie leczyć czworonoga, to pies może cieszyć się beztroskim, wolnym od bólu czy dyskomfortu życiem przez wiele lat. Pierwotnej niedoczynności nadnerczy nie da się wyleczyć, ale dzięki podawaniu czworonogowi odpowiednich leków można złagodzić objawy niedoboru hormonów nadnerczy.}

Ω ωжаπև
Ш пра
1. Итը ωլэшጸд
2. Ифиጅωнтυ ηօки ևпеζаμапа
Μ αγузևбиቾ аκቼ

Najmniej za tę usługę zapłaci zatem opiekun psa małej rasy – w zależności od miasta, eutanazja psa o masie ciała do 5 kg to koszt od 50 do 80 zł. Dwa razy większej ceny można spodziewać się w przypadku średnich psów (około 10 kg masy ciała). Uśpienie dużego psa zazwyczaj kosztuje więcej niż 200 zł. Choroby występują nie tylko u ludzi, ale również u zwierząt. W przypadku psów pojawiają się na przykład problemy z sercem. Co to są za schorzenia? Jakie czynniki przyczyniają się do ich powstania? Pierwsze symptomy świadczące o tych chorobach – jak je rozpoznać? Jak poprawnie opiekować się psem chorym na serce? Takich i podobnych pytań jest wiele. Już teraz poznaj na nie odpowiedzi i wesprzyj swojego pupila! Jakie są przyczyny chorób serca u szczekających czworonogów? Zarówno u ludzi, jak i u psów serce jest jednym z najważniejszych narządów wewnętrznych, odpowiadającym za właściwe działanie całego organizmu. W przypadku szczekających czworonogów zaburzenia związane z jego funkcjonowaniem mogą mieć różnorodne podłoże. W zależności od konkretnego przypadku przyczyną są wady wrodzone (genetyczne i rozwojowe) albo nabyte. Duży wpływ na rozwój chorób serca u psów mają: szkodliwe czynniki środowiskowe, nieprawidłowa dieta, wiek, rasa, nadmierny wysiłek fizyczny, kondycja, czy też występowanie innych schorzeń. Jakie są objawy choroby serca u psa? Rozpoznaj te sygnały ostrzegawcze! Jakie zachowania obserwowane w pupila powinny zaniepokoić właściciela? Które symptomy mogą świadczyć o chorobie serca u psa? Na tej liście znajdują się przede wszystkim charakterystyczne objawy, takie jak: szybsze męczenie się, ospałość, długotrwały kaszel (tzw. kaszel sercowy), duszności, omdlenia, wodobrzusze, spadek energii, niechęć do zabawy, utrata apetytu, izolowanie się, chudnięcie, kłopoty ze snem, siny język, płytki i szybki oddech. Trzeba pamiętać, że często te wspomniane powyżej symptomy początkowo są ukryte, dostrzega się je dopiero po pewnym czasie. Rodzaje chorób serca u psów – poznaj je! Choroby serca u psów mają niejedno imię. Najczęściej występują schorzenia takie jak: endokardioza mitralna (choroba zwyrodnieniowa zastawek przedsionkowo-komorowych, pojawia się u starszych samców będących reprezentantami małych ras), kardiomiopatia rostrzeniowa (to upośledzenie mięśnia sercowego, na które najbardziej narażeni są głównie przedstawiciele ras dużych i olbrzymich) oraz arytmia. Dość rzadko, ale jednak zdarza się także zawał serca u psa. Choroby serca u psa – podsumowanie W przypadku chorób serca u psa niezwykle istotna jest profilaktyka. Klucz do sukcesu stanowią zatem regularne wizyty u lekarza oraz systematyczne przeprowadzanie odpowiednich badań diagnostycznych (np. EKG, echo serca, czy pomiar ciśnienia krwi). Podejrzewasz, że z sercem Twojego pupila dzieje się coś niedobrego? Nie zwlekaj, ani chwili, tylko udaj się z nim do specjalisty. Lekarz określi kondycję zwierzaka, postawi diagnozę, opracuje plan leczenia, a także przekaże Ci zestaw wskazówek odnośnie tego, jak postępować z psem. Pamiętaj, że istotna jest również zbilansowana dieta, której podstawę powinny stanowić posiłki przyrządzone z wartościowych, starannie dobranych składników (najlepszym wyborem jest na przykład specjalistyczna karma weterynaryjna). Należy także dokonać zmian w zakresie dotychczasowego stylu życia psa. Stopień jego aktywności fizycznej musi zostać dopasowany do indywidualnych możliwości czworonoga. Nie można całkowicie rezygnować z ruchu – krótkie spacery będą świetnym rozwiązaniem. Natomiast w czasie upałów zwierzę nie powinno zbyt długo przebywać na słońcu. Takie działanie to podstawa, jeśli chce się wspomóc działanie leków nasercowych i zapewnić psu spokojne życie. 2 EzfTe.

9yr7fsm2q0.pages.dev/82

9yr7fsm2q0.pages.dev/40

9yr7fsm2q0.pages.dev/59

9yr7fsm2q0.pages.dev/81

9yr7fsm2q0.pages.dev/92

9yr7fsm2q0.pages.dev/58

9yr7fsm2q0.pages.dev/65

9yr7fsm2q0.pages.dev/66

zawał u psa jak wygląda